Moje szczęście straszy, że jak proboszcz dowie się o kartach nałoży na mnie ekskomunikę. Niech nakłada. Czuję się już dostatecznie wyalienowana w dzisiejszym świecie. Po kolędzie zaraz po świętach przyszedł, dom kropidłem machnął suto, spode łba popatrzył, czy aby mi rozumu nie odjęło. Wyszłam go przywitać cała w nitkach i kłaczkach od szycia, nieprzytomna, zarumieniona chwilą, bom komponowała dmuchawki kolorowe wymyślone przez święta…
- Mąż i dzieci przed kolędą uciekli?? – dopytywał. Jaki mąż? Jakie dzieci? – myślałam gorączkowo nakładając w myślach taftę w kolorze butelkowym na surową bawełnę…Aaaaa mąż?! Po 5 godzinach dreptania od okna do okna, zapakowali z sarenką wiadro do auta i pojechali do sklepu po świeże ryby. Rany co ja zrobię z tymi rybami? Na co mi ryby? Czy postulaty jakie mam? Uwagi może? Propozycje? No mam... - jakby plan wizyty duszpasterskiej (ogólny chociaż) przed kościołem wywiesić, łatwiej byłoby na księdza czekać:) Razem. Rodzinnie. Nie na łapu i capu, dla odfajkowania. Z ulgą wróciłam do dmuchawek i maszyny. Z radością! Z pasją!
Nie mam pojęcia kiedy odnalazłam w sobie pasję… Kiedy zaczęłam dzień odróżniać od dnia, a każdy ranek przestał kończyć się zmęczeniem i rezygnacją. Czuję w sobie światło i odwagę do zmian. Wystarczy, że zamknę oczy a pojawiają się obrazy… – czy trafiłam na Wzgórze właśnie po to? By dostrzec to, co zwyczajnie podeptałabym w miejskim blokowisku? Każdego dnia będę to światło chronić starannie. Nie pozwolę by zgasło.
Bliższa i dalsza rodzina przygląda się z uwagą. Jaki film oglądasz?- pyta moje szczęście. Film? O rany, mówią, że oglądam jakiś film…O przyrodzie! – mówię na odczepne, wyobrażając sobie na kawałku szmatki zielono-fioletowe łebki ostów…
Szwagier, we wigilię, zapewniał nas, że... Polska to kraj ogromnych możliwości … Oniemieliśmy nad pieczonym indykiem. Najpierw wypowiedział się drugi szwagier – z przytupem, potem ja, było nie było z egzaltacją, na końcu spokojnie i rzeczowo – mój drwal. Jak idzie o ludzi – przyznaję chłopakowi racje – fantazji i serca nam nie brakuje, możliwości mamy ogromne jak idzie o całą resztę mam wątpliwości, coraz większe i coraz większą pretensję do panów rządzących etc etc etc…bo bezpowrotnie straciłam już moją wiarę w cud…
Czy chcę TU jeszcze być…?
A wy…?
Posty
Ja, Joasiu bardzo chce tu być. Mimo, że dawno już straciłam wiarę w cuda, zwłaszcza w te obiecywanki, cacanki, składane zaraz po wygranych wyborach. Śmiałam się wtedy z drugiej Irlandii i zielonej wyspy, jaką mieliśmy się stać i śmieję się teraz, choć ogólnie nie do śmiechu jest wcale. Jest coraz bardziej beznadziejnie. A odkąd nie ma Prezydenta Lecha nie mam wiary już w nikogo.
OdpowiedzUsuńTwoja pasja mogła pączkować tylko tu, na Wzgórzu, dojrzewała powoli, by w końcu rozwinąć płatki i pokazać się w całej krasie.
Patrzę z dumą na twoje obrazy, przetykane nitką i haftem, bo od pierwszego przeczytanego Twojego wpisu wiedziałam, że jesteś nieprzeciętną kobietą.
Ja, podobnie jak Ula, chcę tylko tu. Nie wyobrażam sobie innego miejsca na ziemi, chociaż uwielbiam jeździć i podpatrywać wszelką inność. To nie musi być Afryka. To może być .....za miedzą. Ja ciągle jeszcze wierzę w cuda i chyba zawsze będę widziała szklankę do połowy pełną. Ja się nie śmiałam z drugiej Irlandii. Każdy ma jakiś wzorzec do którego dąży, a czy on będzie się nazywał Irlandia, czy Japonia, czy stworzenie takiego idealnego połączenia materii i kolorów, czy.....? A tam na górze? Chyba zawsze i wszędzie niezależnie od opcji i niezależnie od kraju tak jest. Choroba zwana władzą jest nieuleczalna. Dobrze, że każdy z nas ma te swoje "latawce, dmuchawce..." choć różnie się nazywają.
OdpowiedzUsuńa ja jestem TAM. od lat 6. najpierw DE potem UK. dobrze mi z tym. wracać nie chcę, bo TU to już nie jest moje bezpieczne miejsce.nie ta mentalność. nie to myślenie. choć lubię czasem wracać.ale nie na stałe. pogodziłam się z faktem, że moje dzieci będą TAMTEJSZE. że nie zawsze będę mogła kupić kiszonaą kapustę...że na święta nie będę myła okien...że moim nowym przyjaciołom nie będę mogła do końca opowiedzieć o tym co czuję, bo bariera językowo-mentalna na to nie pozwala....że 1.11. będzie przemijał bez morza świec....że na stole nie będzie polskiej kiełbasy i serków waniliowych... czy ty się z tym też możesz pogodzić? obserwuję tych STĄD żyjących TAM...zamkniętych w polskich domach, kupujących w polskich sklepach, myślących po polsku, stroniących od przyjaźni zagranicznych,....są nieszczęśliwi, zamknięci, niechętni. oni chcą wrócić...lecz z różnych powodów nie potrafią....szkoda mi ich szczerze. bo marnują życie. na coś czego nie kochają. joanno...życzę wam światła w podejmowaniu decyzji. i niech 2011 będzie przychylny! i gdziekolwiek SIĘ znajdziecie, niech wam nie brakuje serca i fantazji!
OdpowiedzUsuńja jestem tu ,w DE.Swiadomo wybralam i wyemigrowalam. Jest mi tu dobrze. Mysle ze wszedzie jest dobrze,gdzie mamy rodzine,dom,ludzi ktorych kochamy. Jestes bardzo madra kobieta i napewno podejmiesz sluszna decyzje. Ja zycze Tobie i calej Twojej rodzinie wszystkiego co najlepsze:*
OdpowiedzUsuńJoanno , Ty sie zapamiętałaś!:)
OdpowiedzUsuńjak jaki Van Gogh....
nooo0 pieknie;)
Ja chciałabym uciec stąd i bardzo chciałabym zostać tu.
Zostać Dla tych nowych, niesamowitych, otwartych ludzi, których znam i poznaję....uciec od tego syfu politycznego, pensji głodowych, niepewnej przyszłości, umierającej nadziei
Na Nowy Rok przyjmijcie najserdeczniejsze zyczenia, by wszystko co piekne, dobre, czułe mnożyło sie rosło i wypełniało po brzegi!
MIŁOŚCI, bo z niej to wszystko i ja wiem, że masz jej wbród, ale tak radośnie sie tego zyczy:)
Ucałowania