Los sprawił, że poszłam inna ścieżką. Nie żałuję. Mam kilku przyjaciół i znajomość marketingowych chwytów. A tkanina? Nigdy nie przestała mi się śnić…
Wazki, motyle, kwiaty, drzewa…są we mnie. Każdego dnia gdy przytulam się do starej brzozy obok domu. Gdy trzymając w dłoni małą rączkę sarenki pokazuję córeczce zioła wspinające się po ścianach wąwozu. Pachną tajemnicą, gdy zbieramy je w wiązki i suszymy.
Wróciłam?
No cóż. Moja Lala twierdzi, że nie sposób uciec przed przeznaczeniem…
Oto pierwsze tkaniny z mojej pracowni. Każda wykonana techniką własną. Już teraz wiem że będą następne, i następne…Zwyczajnie…
Przepraszam za straszna jakość zdjęć - potrzebny mi nowy aparat.
Z cyklu „Łąka” – technika własna
Kolejny łąkowa wariacja
Posty
Zastanawiam się, jak duże koło życia trzeba zatoczyć, żeby odnaleźć na tym świecie siebie? Wygląda na to, że Ty, Joasiu odnalazłaś. W sposób naruralny, wrośnięty niejako w miejsce, w którym żyjesz. Twoje tkaniny i wszystko co z nimi zrobisz będzie odbiciem Twojej duszy. Łąkowe warjacje podobają mi się. Jest w nich życie i spokój. A może równowaga. Nie wiem.
OdpowiedzUsuńpiękne ,bo widać w nich serce i dusze i delikatność i umiejętność kontemplacji świata i radość i spełnienie....gratuluje, powroty do siebie samej są piękne..
OdpowiedzUsuńdodałam troszke większe zdjęcie podobnej choineczki,niestety moja ulubienica stroi juz inny dom, a więcej fotek nie zrobiłam:))dziękuje za pierwszy komentarz!!buziaki
OdpowiedzUsuńŁadne ... są jak obrazy. Może powinnaś je oprawić?
OdpowiedzUsuńjoanno...a jakie techniki własne? czasem podejrzeam, że ty jesteś tym guru co mnie w wieku nastu lat przez świat sztuki przeciągnęło za uszy. opierałam się jak ciele, by skapitulować w miłości do suchej igły.....zatęskniam za nią...i zateskniam za tym...tym tworzeniem...tak właśnie...zwyczajnie....
OdpowiedzUsuńmoje szczęście to zawsze wstydzi sie ze mną ze spacerow wracać, czy to morze-tam suche glony, muszelki i tony piasku, czy to góry wszelkiej maści igliwie, czy nasza rzeczka za domem, ja zawsze wracam obładowana...ale to nic, bo mój synek zbiera kamienie, zawsze znajdzie jakieś cudo, a ja potem po kieszeniach upycham:)))buziaki
OdpowiedzUsuńUcząc się poprawiasz i dbasz o swoje zdrowie więc ucz się przez całe swoje życie dbając o to by każdy dzień był świętem; radosnych Świąt 2010!.
OdpowiedzUsuńA właśnie że tak! Po co godzić się na święta? Można przecież... od razu. Za 5 minut. Teraz. A jeśli zniewagę trzeba przetrawić można poczekać do Sylwestra.
OdpowiedzUsuńPowiedz co to za film, bo ja go nie widziałam wyobraź sobie :)
OdpowiedzUsuńZawsze pochylałam i pochylam głowę nad pracami "tych, którym w duszy gra". Realizuj siebie i swoje marzenia Joasiu. One zawsze są piękne i niepowtarzalne jak Twoje prace,
OdpowiedzUsuń